Όταν η κοκκινοσκουφίτσα συνάντησε τον κακό λύκο ("Τι είδε η κοκκινοσκουφίτσα στο δάσος;")

Όταν η κοκκινοσκουφίτσα συνάντησε τον κακό λύκο

Ένα πράγμα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση κατά τους εφτά μήνες διακυβέρνησης του ΣυΡιζΑ είναι η απουσία πολιτικού λόγου, και το είχα επισημάνει σε κουβέντες από την αρχή. Αυτό φαίνεται ειδικά τώρα, στην προεκλογική περίοδο, όπου η αντιπαράθεση με τη ΝΔ, η οποία κόντρα σε κάθε λογική διεκδικεί τα πρωτεία, είναι παρόμοιου (χαμηλού) επιπέδου με τις αντιπαραθέσεις ΝΔ-ΠαΣοΚ της δεκαετίας του 2000.

Εκλογές Σεπτέμβρη 2015:
Θα μπορούσε να είναι αφίσα και της ΝΔ!

Προσωποκεντρικές αντιπαραθέσεις, βασισμένες στο κολοκύθι των γκαλλοπατζήδων περί καταλληλότητας για πρωθυπουργία, γενικολογίες ("καταστρέψατε τη χώρα", "Πάμε μπροστά"), και μπουρδολογίες του στυλ "το δικό μας πακέτο/μνημόνιο είναι/ήταν καλύτερο". Πολιτικό στίγμα μηδέν. Αλλά τι άλλο να πεις αφού δεν είπες αυτά που έπρεπε και όταν έπρεπε; Και είναι πολλά αυτά που έπρεπε.

Μπορούσε όμως ο ΣυΡιζΑ να τα πει; Όχι. Ο ΣυΡιζΑ δεν είναι πλέον ένα αριστερό κόμμα. Είναι ένα κόμμα που έχει μεν αριστερούς, όμως είναι ένα κόμμα εξουσίας με αμφίβολο ιδεολογικοπολιτικό στίγμα, το οποίο διαμορφώνεται τώρα. Και διαμορφώνεται με υλικά εντελώς ξένα προς την Αριστερά. Η ιδεολογική σύγχυση, στην οποία οφείλεται και ο ασθενικός πολιτικός λόγος, βέβαια δεν είναι καινούργια. Χαρακτηρίζει τον πολιτικό αυτό χώρο από τη γέννησή του, γιατί προσπάθησε να γεφυρώσει ιδεολογίες εντελώς αντίθετες.

Ο Μαρξ γέρνει εμφανώς!

Ο ΣυΡιζΑ ιδεολογικά προέρχεται από το ρεύμα του Ευρωκομμουνισμού, όπως αποκλήθηκε η πολιτική γραμμή των Κομμουνιστικών Κομμάτων Γαλλίας, Ιταλίας και Ισπανίας τη δεκαετία του '60, και βρήκε έκφραση στην Ελλάδα με το ΚΚΕ (εσωτερικού) του Μπάμπη Δρακόπουλου και στη συνέχεια του Λεωνίδα Κύρκου. Σε γενικές γραμμές, τα κόμματα αυτά σύντομα απέβαλλαν ό,τι ριζοσπαστικό διέθεταν (μέλη, στελέχη, στρατηγική) και αποφάσισαν να εισέλθουν στο κεντρικό πολιτικό παιχνίδι με σκοπό, όπως έλεγαν, να μετασχηματίσουν αργά και σταδιακά την κοινωνία σε ένα σοσιαλισμό που δεν θα έμοιαζε με αυτόν της Σοβιετικής Ένωσης. Βέβαια την περίοδο εκείνη η Σοβιετική Ένωση ήδη κατεδάφιζε μόνη της το σοσιαλισμό που είχε προπολεμικά, όμως για την κυρίαρχη προπαγάνδα τίποτα δεν είχε αλλάξει, ο εχθρός παρέμενε ίδιος.

Υπάρχει "Άλλη Ευρώπη";

Εν πάση περιπτώσει, για να σταθεί στην κεντρική σκηνή το ρεύμα του Ευρωκομμουνισμού έπρεπε να καταγγελθεί το "Σιδηρούν Παραπέτασμα" (το πόσο ήτανε επιλογή της Σοβιετικής Ένωσης είναι μια άλλη ιστορία), που σε συνδυασμό με την καταγγελία και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού (διάβολε, οι Αμερικάνοι κοτζάμ Χούντα οργάνωσαν!) έφτασε στο σημείο να επιλέξει έναν τρίτο προστάτη: τη  Δυτική Ευρώπη. Οι κυρίαρχες χώρες της ΕΟΚ, ιμπεριαλιστικές και αυτές, δεν οικοδομούσαν βέβαια κανένα σοσιαλισμό, όμως η ομαλή λειτουργία των πολιτικών συστημάτων τους και οι σημαντικές μεταπολεμικές λαϊκές κατακτήσεις στον τομέα του κοινωνικού κράτους φαντάζανε σαν το ιδανικό περιβάλλον για την επίτευξη του προγράμματος των ευρωκομμουνιστών.
Και τι προέκυψε τελικά; Ένα κόμμα που ευαγγελιζόταν "πραγματική δημοκρατία", αλλά έριχνε όλο του το βάρος στην παγίωση της αστικής μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Που δεχόταν την οικονομία της αγοράς, αλλά ήθελε να τη μετασχηματίσει σε κάτι άλλο. Που εκπροσωπούσε όπως έλεγε τον εργαζόμενο λαό και τη διανόηση, αλλά έψαχνε πάντα για συναινέσεις με την αστική τάξη. Που ξόρκιζε την εξάρτηση της χώρας από τους Αμερικάνους, αλλά πάσχιζε για την πρόσδεση με τους Γαλλογερμανούς.
Η Ανανεωτική Αριστερά κουβάλησε σαράντα χρόνια τις αντιφάσεις της τοποθετούμενη στον ασφυκτικά περιορισμένο χώρο μεταξύ ΠαΣοΚ και ΚΚΕ, μέχρι τη στιγμή που το ΠαΣοΚ κατέρρευσε. Το ποταμάκι βρήκε διέξοδο στη αλμυρή θάλασσα, μόνο που η θάλασσα, ως γνωστόν, δεν γλυκαίνει. Ο ΣυΡιζΑ αμέσως μετά τις εκλογές πήγε για διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Ο Βαρουφάκης, ως επικεφαλής, έφυγε να εξηγήσει γιατί-κατά τη γνώμη του-τα μέτρα που προτείνει η Τρόικα είναι υφεσιακά, δημιουργούν ασφυξία και ότι δεν είναι προς το συμφέρον της Ευρώπης να αφήσει μια οικονομία να αργοπεθάνει στα χέρια της. Και τότε είδε τη σκληρή πραγματικότητα: Η κρίση μετακυλάει από τις ισχυρές χώρες στις ασθενείς και από την άρχουσα τάξη στο λαό. Πως το εξήγησε αυτό στον απλό κόσμο; Σε νεοφιλεύθερες ιδεοληψίες του ντόκτορ Σόιμπλε.

Έψαξε στη συνέχεια στήριξη στους Γάλλους ποντάροντας στις αντιθέσεις. Τι ανακάλυψε; Ότι η Γερμανία κρατάει τα ηνία στην Ε.Ε και ότι δεν επρόκειτο να κοντραριστούνε σήμερα Γάλλοι, Ιταλοί και Γερμανοί για μια εγγυημένη ούτως ή άλλως αγορά όπως η Ελλάδα. Που το απέδωσε; Στην πολιτική μετριότητα του Ολάντ και του Ρέντσι.

Σε αντίθεση με τον (εκάστοτε) Έλληνα πρωθυπουργό,
 αυτοί μπορούνε να πραγματοποιήσουνε τις απειλές τους

Κοίταξε κατόπιν να μπλοφάρει με συμφωνίες με τους Ρώσσους, ξεχνώντας τον απαράβατο όρο του Ψυχρού Πολέμου (που συνεχίζεται, ψέμματα;), ότι αλλαγή προστάτη σημαίνει πόλεμος. Αποτέλεσμα; Το ΔΝΤ (οι ΗΠΑ ουσιαστικά) δυναμίτισε τη διαφαινόμενη αρχική συμφωνία με το Γιούνγκερ και η κυβέρνηση σύρθηκε στην πλήρη υποταγή και τελικά στην κατάρρευσή της. Πως το δικαιολόγησε η ηγεσία του ΣυΡιζΑ; Στον καιροσκοπισμό των λαφαζανικών. Και δεν παρέλειψε και να ευχαριστήσει και-άκουσον άκουσον-τους Αμερικάνους που μεσολάβησαν τελικά για να μην πεταχτεί έξω η Ελλάδα από τον "παράδεισο".
Ο ΣυΡιζΑ απέτυχε στις διαπραγματεύσεις τελικά για δυο λόγους: Ο πρώτος δεν έχει να κάνει με αυτόν. Κληρονόμησε μια χώρα σε διάλυση και με υποθηκευμένη την οικονομία της από μια εβδομηκονταετία διακυβέρνησης Δεξιάς και Κέντρου. Τα χαρτιά που είχε να παίξει ήταν ελάχιστα. Ο δεύτερος όμως έχει να κάνει με αυτόν. Έπαιξε λάθος τα χαρτιά του ή μάλλον έπαιξε σε λάθος παιχνίδι. Όταν εξαρχής αποδέχεσαι το πλέγμα εξάρτησης της οικονομίας της χώρας στους Δυτικούς και επιπλέον δέχεσαι και το ρόλο των θεσμών που αυτοί σου επέβαλλαν τότε δεν έχεις καμία πιθανότητα "επιτυχίας". Και αυτή η αποδοχή είναι στοιχείο της ιδεολογίας του ΣυΡιζΑ.

Και μια μέρα ακούσαμε ότι 
παρήλθε το δεκαοχτάμηνο...

Τα υπόλοιπα θέματα, αυτά για τα οποία τον ψήφισε το 36% των ψηφισάντων, ο ΣυΡιζΑ τα ξέχασε. Όλα λειτούργησαν σε συνέχεια των προηγούμενων κυβερνήσεων. Δεν έγινε κανένα βήμα "παραγωγικής ανασυγκρότησης" που υποσχόταν, δεν μειώθηκε η ανεργία, δεν αποκαταστάθηκαν εργασιακά δικαιώματα, δεν ψηφίστηκε καμιά φορολογική αλάφρυνση, δεν ξεκίνησε καμιά διαδικασία στελέχωσης των σχολείων και νοσοκομείων, δεν άνοιξε η πολιτική αντιπαράθεση για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, δεν τιμωρήθηκε κανείς διαπλεκόμενος, για να αναφέρω μόνο τις προσδοκίες που είχανε οι οπαδοί του πριν το Γενάρη του 2015.
Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να ισχυριστεί βέβαια ότι διατηρεί ένα ηθικό προβάδισμα σε σχέση με τον βασικό ανταγωνιστή του, εκεί κεντράρει το προεκλογικό του φυλλάδιο, και εκεί ίσως αποδοθεί από τους εκλογολόγους και η πιθανή νίκη του στις 20 Σεπτέμβρη. Να ισχυριστεί όμως ότι ο ελληνικός λαός, ότι το λαϊκό κίνημα που δήλωσε ότι εκπροσωπεί, πήγε έστω και ένα βήμα μπροστά με την κυβέρνησή του δεν μπορεί.